Rozdział 3

Notka z dedykacją dla Ushio i wszystkich którzy to czytają.

Dziękuję za te przecinki i całą resztę, jesteś kochana. <3

3. PRZYGOTOWANIA

 Widzimy starą, lekko zniszczoną rezydencję, znajdującą się w zapomnianej

i opuszczonej dzielnicy klanu Uchiha. Budynek wielkością przypomina mały

pałac, a jego okna przysłonięte są ciemnymi żaluzjami. Na wielkiej

metalowej bramie widnieją symbole klanu Uchiha. Słyszymy uniesione głosy,

dobiegające z wnętrza rezydencji.

- ŻE CO?! - wydarł się Sasuke.

- Cii nie drzyj się tak, bo obudzisz pół wioski. - mruknął Itachi.

- Nie zgadzam się na żadną imprezę, wybij to sobie z głowy! - warknął

czarnooki.

- Daj spokój Sasuke, myślę, że to dobry pomysł... Przyjdą wszyscy twoi

przyjaciele, będziesz miał okazję ich przeprosić. - uśmiechnął się.

- Poza tym, mógłbyś już przestać zgrywać zimnego drania. Dobra, rozumiem,

zraniłem cię i nigdy całkiem mi nie wybaczysz tego, co ci zrobiłem, i wcale

ci się nie dziwię, ponieważ ja sam nie potrafię sobie wybaczyć, ale

przeszłości się nie cofnie, dlatego proszę cię, postarajmy się, aby było

jak dawniej - mówiąc to, stuknął go w czoło tak, jak to kiedyś miał w

zwyczaju.

Młodszy Uchiha długo milczał, rozmyślając nad tym, czy może całkiem

wybaczyć swojemu bratu to, co zrobił i zacząć wszystko od nowa. Gdy w końcu

zabrał głos wydawał się dużo pogodniejszy, dlatego odpowiedź na to pytanie

nasuwała się sama.

- Chyba masz rację.. To o której ta impreza? - zapytał, przewracając

wzrokiem w bardzo zabawny sposób, na co Itachi parsknął śmiechem.

- No i to jest mój braciszek! Impreza jest o 18, więc ja idę zrobić

zakupy, a ty posprzątaj tu. - zaśmiał się.

- Czemu to ty idziesz na zakupy, a ja mam sprzątać? - zapytał zawiedziony

Sasuke.

- Nie było mnie w wiosce dużo dłużej niż ciebie, chciałbym zobaczyć, co

się zmieniło. - mówiąc to, uśmiechnął się przyjaźnie.

- No dobra niech ci będzie - westchnął młodszy z braci i udał się do

schowka w poszukiwaniu jakichś przyborów do sprzątania, a Itachi wyszedł na

zakupy.

W tym samym czasie z jednego z domów w Konohagakure wybiegła różowowłosa

kunoichi.

- Sakura, gdzie ty tak pędzisz, a śniadanie?! - krzyczała pani Haruno.

- Zjem u Naruto, mamo! Obiecałam, że zrobię mu dzisiaj zakupy, aby miał

czas ogarnąć swoje mieszkanie!- odkrzyknęła i wbiegła w jedną z bocznych

uliczek.

Gdy w końcu dotarła na główną ulicę, gdzie znajdowała się większość

sklepów, zaczęła rozmyślać, co kupić oraz jak powinna się teraz zachowywać

wobec Sasuke. Niby powiedziała Naruto, że są już kwita, ale wciąż miała żal

do Uchihy, że zostawił ją tak po prostu ponad cztery lata temu. Była tak

bardzo zamyślona, że nie zauważyła ciemnowłosego mężczyzny idącego prosto

na nią. Zderzyli się ze sobą, czarnooki upuścił wszystkie zakupy, a

dziewczyna oprzytomniała.

-Gomenasai, zamyśliłam się - powiedziała podnosząc się powoli z ziemi.

Nieznajomy wstał jako pierwszy i podał jej dłoń.

- Wszystko w porządku... Sakura? - zapytał z troską, ale też lekko

zdziwiony.

- My się znamy? - zapytała kunoichi, przyglądając mu się po raz pierwszy

dokładnie. Facet wyglądał na parę lat starszego od niej, miał ładne

kruczoczarne włosy i czarne oczy. Ubrany był w czarną marynarkę, na jego

lewym ramieniu przewiązana była opaska ze znakiem wioski ukrytej w

liściach. Na szyi miał zawiązaną czarną apaszkę, co niewątpliwie dodawało

mu uroku. Dopiero po chwili zorientowała się z kim ma do czynienia.

-  Itachi-san? - zapytała niepewnie

- Hehe, rozumiem, że mnie nie poznałaś - uśmiechnął się serdecznie. **-

Nie dziwię ci się. Do tej pory widywałaś mnie tylko w różnego rodzaju

płaszczach jak np. Akatsuki - zaśmiał się.

- Gomen, Itachi-san, zamyśliłam się i na ciebie wpadłam.. - powiedziała

zawstydzona.

- Nie, to moja wina, miałem tyle zakupów przed sobą, że nie widziałem,

gdzie idę - odpowiedział, zbierając torby z zakupami z ziemi. Różowowłosa

od razu zaczęła mu pomagać, gdy w końcu skończyli zbierać wszystkie torby,

Sakura zauważyła, że wszyscy sklepikarze wpatrują się w nich zimnym

wzrokiem.

- Nie zwracaj uwagi, gapią się tak na mnie od rana.. rozumiem, że mam

swoje na sumieniu, ale czy od razu muszą na mnie patrzeć tym nienawistnym

spojrzeniem..? Ehh, będę się musiał przyzwyczaić - mruknął lekko zdołowany

Itachi.

- Nie przejmuj się - powiedziała. - Ja tam uważam, że jesteś świetny -

mruknęła cicho, sama nie wiedząc czemu go pociesza. Może dlatego że, mimo

iż był bratem Sasuke był bardzo otwartą i miłą osobą, a poza tym był dość

przystojny? Skarciła się w myślach. Nie może tak o nim myśleć, przecież

ledwo co go zna, poza tym jest od niej sporo starszy. Wtedy wpadło jej do

głowy jedno pytanie, które postanowiła mu zadać:

- Itachi-san, ile ty właściwie masz lat? - zapytała niepewnie.*

- Huh, ja? Za parę dni będzie 22. Swoją drogą dajmy spokój  z tym 

"san" w

końcu 5 lat różnicy między nami to nie aż tak dużo - uśmiechnął się

przyjaźnie. A ona go odwzajemniła.

- Gomen, Itachi, ale muszę znikać. Obiecałam Naruto, że pomogę mu ze

śniadaniem. Do zobaczenia na imprezie!- powiedziała różowowłosa i zaczęła

iść w kierunku jednego z licznych sklepów, przed którymi ustawione były

stragany z owocami i warzywami.

Itachi ruszył powoli do domu, przypatrując się budynkom. Większość z nich

była w staromodnym stylu, do tego bardzo poniszczona, przypominały te z

jego dzielnicy, ale zauważył też kilka całkiem nowych, pomalowanych w

wesołe kolory, które jednak świetnie współgrały ze swoim mniej nowoczesnym

i malowniczym otoczeniem. Ulice coraz bardziej się zaludniały, na szczęście

większość wolała wymijać go szerokim łukiem, dlatego nie musiał się

przeciskać przez tłumy. Szedł tak parę minut, gdy wreszcie dotarł do dawnej

dzielnicy klanu Uchiha, wiało w niej pustką. Itachi przypomniał sobie, jak

kiedyś ta dzielnica tętniła życiem, doskonale pamiętał panią Uruchi 

która wraz z mężem prowadziła piekarnię w ich dzielnicy, najdziwniejsze

było to, że nie mógł sobie przypomnieć, aby ją zabijał.. Tak cieszył się,

że od czasu, gdy podróżuje z Naruto, od czasu, gdy odzyskał Sasuke, nie

prześladują go już wspomnienia z tamtej nocy. Ale uważał, że to bardzo

dziwne, że nie może sobie przypomnieć wszystkich swoich ofiar. Ba, nie

potrafił nawet wytłumaczyć jakim cudem on sam w pojedynkę zdołał tak po

prostu zgładzić cały swój klan. Czuł się tak, jakby ktoś po prostu wymazał

z jego głowy połowę wspomnień z tamtej nocy.  Był tak bardzo pogrążony w

swoich myślach, że dopiero po chwili zorientował się, że jest już pod ich

domem. Wielka, pomalowana na biało rezydencja znajdowała się tuż za

metalową bramą, przed którą właśnie się znajdował , delikatnie odepchnął

jej jedno skrzydło, które zaskrzypiało cicho i wszedł na teren posesji.

Kierował się prosto w stronę wielkich dębowych drzwi, przystanął tuż pod

nimi i obejrzał się za siebie, oceniając stan ogrodu. Był cały zarośnięty,

wszędzie same chwasty. Postanowił, że jutro z samego rana spróbuje

doprowadzić ogród do jego dawnej świetności i wszedł do domu.

(Więcej informacji o Uruchi Uchiha.)

W tym samym czasie po domu młodego Uzumakiego krzątało się kilkanaście

klonów. Każdy z nich miał swoje własne zadanie. Jeden wycierał kurze, inny

mył naczynia, jeszcze inny okna. W tym czasie prawdziwy Naruto próbował

doprowadzić do porządku swoją garderobę, trudno było mu uwierzyć w to, że

kiedyś chodził tylko i wyłącznie w pomarańczowym dresie. Przecież taki

pomarańcz strasznie rzuca się w oczy, czym zmniejszał swoje szanse na dobre

ukrycie podczas misji.. Chociaż, gdy zastanowił się nad tym głębiej,

doszedł do wniosku, że kiedyś i tak nie robiłoby mu to różnicy, gdyż nigdy

nie starał się siedzieć w ukryciu, tylko zawsze, jak ten skończony idiota,

stawał na przeciw swojego oponenta i proponował mu walkę.

-Kuso.. ale ja byłem tępy - mruknął sam do siebie i zabrał się za dalsze

porządkowanie szafy, wszystkie pomarańczowe dresy schował do dolnej

szuflady, a na górne półki wypakował z torby swoje czarne podkoszulki.

Potem wyjął z niej dwie bluzy - jedną czarną, drugą białą i powiesił je na

wieszakach, po czym zamknął szafę z postanowieniem kupna kilku nowych

rzeczy. W końcu nie ma nawet w czym iść na imprezę do braci Uchiha.

Zaburczało mu w brzuchu, spojrzał na zegarek stojący na szafce nocnej, było

już po 9.

Gdzie ta Sakura, czyżby zapomniała o swojej obietnicy? Wcale nie chciał

jej wykorzystywać, sama mu to zaproponowała, a teraz się spóźnia, rozmyślał

niebieskooki, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Odwołał wszystkie klony, które

skończyły już sprzątanie i poszedł otworzyć. Gdy otworzył drzwi, jego oczom

ukazała się Sakura z mnóstwem zakupów.

-Gomen za spóźnieni,e Naruto, ale nie uwierzysz, kogo spotkałam - zaczęła

się tłumaczyć różowowłosa. Lecz nim zdążyła powiedzieć coś więcej Naruto

przytknął jej palec do ust, po czym zabrał od niej torby i wpuścił ją do

środka.

- Nie musisz się tłumaczyć, Sakura-chan, przecież nie miałaś obowiązku

przychodzenia do mnie i robienia mi śniadania. - powiedział Uzumaki,

uśmiechając się szeroko.

- Wiem, ale chciałam tego, poza tym, gdy cię nie było dużo myślałam i

doszłam do wniosku, że musi ci być ciężko bez rodziców.. - ostatnie słowa

wypowiedziała niemal szeptem.

- Przecież ja nie jestem sam, mam ciebie, Irukę-sensei i

Kakashiego-sensei, i babunię Tsunade, i Jirayę-sensei oraz mnóstwo

przyjaciół, a nawet Sasuke - zakończył, śmiejąc się. Różowowłosa

uśmiechnęła się, słysząc te słowa. Wtedy też wpadło jej do głowy pewne

pytanie, zadała je nim zdążyła ugryźć się w język.

- Naruto, a ty w ogóle wiesz kim byli twoi rodzice? - spytała.

- Tak, wiem, ale to historia na inny dzień - odparł tajemniczo. Po chwili

oboje zaczęli rozpakowywać torby z zakupami. Uzumaki nigdy w życiu nie

miał, aż tak pełnej lodówki, gdy w końcu rozpakowali wszystko Sakura

próbowała odesłać go do pokoju, aby nie przeszkadzał jej w przygotowywaniu

śniadania, lecz jej próby spełzły na niczym, gdyż niebieskookiemu jakimś

cudem udało się uniknąć jej ostatecznego argumentu, czyli prawego

sierpowego. Ostatecznie oboje zabrali się za przygotowanie śniadania,

postawili na coś zwykłego, a mianowicie jajecznicę. Gdy wszystko było już

gotowe, zasiedli do stołu i zabrali się za jedzenie, rozmawiając w

międzyczasie o wielu różnych sprawach i śmiejąc się, co chwilę. Na koniec,

Naruto pozmywał i odprowadził Sakurę do Ino, gdyż dziewczyny postanowiły

udać się na zakupy. Gdy miał już wracać do domu, przypomniał sobie, że sam

nie ma, w co się ubrać i musi kupić sobie parę rzeczy. Wyjął z kieszeni

swój stary portfel w kształcie żaby i przeliczył pieniądze, nie było tego

dużo, ale powinno wystarczyć. Ruszył w stronę głównej ulicy handlowej

Konohy w celu znalezienia dość taniego sklepu z ubraniami. Gdy w końcu

dotarł na miejsce i natrafił na odpowiedni sklep, zabrał się za wybieranie

ciuchów.

Postawił na parę białych koszulek, dwie pary nowych jeansów oraz dwie

bluzy: jedna była cała czarna z białymi wirami na ramionach, druga

natomiast - biała z czarnymi wykończeniami i znakiem Konohy na piersi. Już

miał się kierować do kasy, gdy zobaczył na jednym z wieszaków czarną

satynową koszulę, od razu mu się spodobała, więc poszedł ją przymierzyć.

Pasowała idealnie, dodał ją do swoich zakupów, po czym skierował się do

kasy, gdzie za wszystko zapłacił. Wychodząc ze sklepu, był lekko podłamany

stanem swojego portfela, ale zadowolony z rzeczy, które udało mu się kupić.

Ruszył w stronę domu w celu zostawienia w nim swoich nowych nabytków i

udania się do Ichiraku na ramen.

Rezydencja klanu Uchiha, południe, z wnętrza budynku słyszymy dźwięk

tłuczonego szkła.

-Kuso! Zbiło się! - warknął Sasuke, zbierając szkło z podłogi.

- Nie przejmuj się, to tylko szklanka - zaśmiał się Itachi.

- Tyle, że to już druga dzisiaj.. Jak tak dalej pójdzie, to nie będziemy

mieli, w czym podawać napoi - stwierdził młodszy z braci.

- Nie dramatyzuj, trochę więcej pozytywnego myślenia, w końcu kiedy

ostatnio myłeś naczynia? Jak by nie patrzeć, obaj przez ponad cztery lata

jadaliśmy tylko w knajpach lub ktoś dla nas gotował - stwierdził rozbawiony

Itachi, wychodząc z kuchni do salonu.

Był pomalowany w dość ciemne kolory, jego wystrój kojarzył się z drogimi

hotelami w Kraju Ognia. Przesunął wielki stół z pod ściany na środek

pokoju, po czym zaczął stawiać na nim wszystko, co kupił; głównie chipsy,

napoje i różnego rodzaju małe przekąski. Gdy skończył, wrócił do kuchni,

gdzie czekał już na niego podgrzany przez Sasuke ramen.Żaden z nich nie

potrafił gotować, dlatego kupił im parę gotowych dań oraz książkę

kucharską. W końcu nie mogą całe życie jechać na daniach z torebki. Usiedli

na przeciwko siebie, przy małym kuchennym stoliku i zaczęli jeść. Żaden z

nich nic nie mówił, ale z ich wyrazów twarzy śmiało można było

wywnioskować, że są szczęśliwi z tego, że wrócili do domu i mają siebie

nawzajem. Po obiedzie zabrali się jeszcze za posprzątanie strychu, dzięki

czemu znaleźli sporo pamiątek rodzinnych, długo siedzieli oglądając

zdjęcia, by ostatecznie porozstawiać je w każdym możliwym miejscu w domu.

Dochodziła godzina 18. Obaj bracia udali się do swoich pokoi w celu

przebrania się w ciuchy odpowiednie na tego typu spotkanie. Po chwili

usłyszeli dzwonek do drzwi...

**************************************************************************

Gome za nudną notke ale nie miałam czasu ani chęci na pisanie. W każdym razie bardzo się starałam. Notka nie zachwyca jakością ani długością ale na pocieszenie we wtorek lub środę będzie notka z imprezy. Obiecuje że będzie ciekawsza i dłuższa niż dotychczasowe. Za wszelkie błędy przepraszam.